Familie vol verhalen
kinderen van gekomen en verlaten
niet praten maar de harde hand
zegt genoeg
er suddert een oorlog in ons bloed
en veel meer dan dat
gespleten identiteiten verborgen
in specerijen uit een ver land
dichtbij huis
organiseert de familie elk jaar
een koempoelan waar de kleuren
van onze zeeën zich mengen in
de ogen van mijn ooms en tantes
zie ik een gedeelde geschiedenis
kloppen in een zwaar hart
gedragen door steeds lichtere handen
helen duurt generaties lang
en ik vraag me af of de angst
nog steeds voelbaar is
in onze genen zit
en het vechten, het vechten
van jongs af aan lig ik met kogels
en messen in bed en ik kon het nooit uitleggen
totdat ik mijn opa’s woorden las
en ik vraag me af of die spanning,
het gemis, de onzekerheid
iets is wat we langzaam uit ons mogen vlechten
en tegelijkertijd is er nog zoveel
dat boven water drijft
dat geen rust vindt in de diepe gronden
van een stille oceaan
zich alleen laat zien en rollen
als golven over de tongen van
hen die nabestaan
familie vol verhalen
kinderen van gekomen en verlaten
laten we in verbinding staan
en praten.
Reactie plaatsen
Reacties