Het ritme van poëzie

zit in ogenblikken

in de afstand tussen twee lichamen

 

het voert door gedachtegangen

en is niet in een woord te vangen

maar in het naderen en aanraken

in loslaten en verlangen

 

het waren de klanken die de letters grepen

en deden dansen op papier

het is de beweging in elk woord

die ons leidde naar hier

tussen de regels

aan de kust van een verhaal

 

in de breedste zin

is poëzie horizon-taal.

Ik steek een kaarsje aan

dat de hele stad verlicht

laat het gaan door kieren en ramen

via lantaarnpalen

in een fietslicht mee naar huis

van de eettafel naar de badkamer

in het nachtlampje

tot de zon

 

ik ben het uitzicht

vaste grond om op te landen

mijn handen om je hoofd te dragen

ik neem alles dat je wenst op in de aarde

en laat er geen gras over groeien

maar bloemen

wie geloofd in zichzelf zal bloeien

 

als mijn heide in de zomer

naast elkaar veel mooier

dan alleen

dus bij deze, laten we samen het leven vieren

ook al verliezen we elke dag

een beetje van de oorlogen om ons heen

 

ik denk aan hele delen wereld die kleine stukjes wensen

waar haar mensen veilig mogen zijn
totdat de aarde zich weer bij elkaar geraapt
huizen gelijmd, bloemen weer durven
en het gevaar begraven onder een groeiend hoopje tijd

maar het leven wacht niet
ondanks het verdriet dat we voelen
het gemis van geliefden
dat ook hier heel dichtbij

en blijft

 

ik steek een kaarsje aan

en nog één, en nog één

voor alle jaren dat Hilversum

al een thuis mag zijn

mijn mooie stad

je draagt een stukje wereld

in dat kleine hart, ooit zo dorps

groei je nu groter in begrip

van binnen niets veranderd

alomvattend groen geluk

van de wortels tot de toppen

ik zie je schoonheid

voel me thuis

 

Hilversum, mijn mooie stad

samen blazen we jouw kaarsjes uit.

In 't wankele jaar 2022

werd mijn bronzen basstem

verenigd met de hartslag

van de stad

 

opdat het timbre

van volledigheid,

ons vredig samenzijn,

in beweging blijft

 

op het ritme

van een herinnering

aan eenheid

in een groter geheel

 

in harmonie

met leefgeluiden

die samen het Hilversumse

blauw en geel

 

klinken wij dagelijks

hemelsbreed over de stad

 

galmend tussen bladeren

over heide

door de wijken

in het hart.

Familie vol verhalen

kinderen van gekomen en verlaten

niet praten maar de harde hand

zegt genoeg

er suddert een oorlog in ons bloed

en veel meer dan dat

gespleten identiteiten verborgen

in specerijen uit een ver land

dichtbij huis

organiseert de familie elk jaar

een koempoelan waar de kleuren

van onze zeeën zich mengen in

de ogen van mijn ooms en tantes

zie ik een gedeelde geschiedenis

kloppen in een zwaar hart

gedragen door steeds lichtere handen

helen duurt generaties lang

en ik vraag me af of de angst

nog steeds voelbaar is

in onze genen zit

en het vechten, het vechten

van jongs af aan lig ik met kogels

en messen in bed en ik kon het nooit uitleggen

totdat ik mijn opa’s woorden las

en ik vraag me af of die spanning,

het gemis, de onzekerheid

iets is wat we langzaam uit ons mogen vlechten

en tegelijkertijd is er nog zoveel

dat boven water drijft

dat geen rust vindt in de diepe gronden

van een stille oceaan

 

zich alleen laat zien en rollen

als golven over de tongen van

hen die nabestaan

 

familie vol verhalen

kinderen van gekomen en verlaten

laten we in verbinding staan

en praten.

Als het goed gaat

gaat het goed

dan leven we boven de wolken

 

we genieten en weerkaatsen

zonnestralen naar vrienden en vreemden

er is genoeg van alles

 

als het goed gaat, gaat het goed

maar als het niet goed gaat

 

we verliezen allemaal

gedurende het hele jaar

tijd, geliefden, dromen

noem het maar

 

we plakken het aan een datum

herinneren ons de dagen, de periode

het jaar, met wie we wel en niet waren

wat we nodig hadden

 

waar we nog steeds naar verlangen

 

zie de aarde onder onze voeten

is er niet alleen om te dragen

ook om te laten wankelen en vallen

soms hard tegen hart

 

en als we elkaar niet hadden

 

er zijn tijden van vliegen en landen

van meevoeren en stranden

zwemmen en het gevoel hebben dat

je je bestemming hebt bereikt

 

voor even

want alles en iedereen is

constant in beweging als het tij –

keert dan verandert de omgeving

 

met de stroming mee

niet altijd iets om je aan vast te grijpen

soms neemt de zee het allemaal

en geeft je er ruimte voor terug

 

de diepte, leegte, een te vullen schat

 

in al dat heen en weer

liggen kansen om te groeien als we maar

kwetsbaar naast elkaar durven staan

ook als het niet goed gaat

 

en ik wil niet zeggen dat er geen balans bestaat

of dat alles altijd maar kapot gaat

maar het was een zwaar jaar

en ik weet zeker dat ik niet de enige ben

 

dat we dit allemaal

meerdere keren in ons leven ervaren

overspoeld worden door golven

die elkaar sneller opvolgen dan we adem kunnen halen

 

als we daar nou iets meer over zouden praten

 

als het goed gaat, gaat het goed

maar als het niet goed gaat

is het nooit teveel

om samen te dragen